Mijn presentatie ging over de reis die volgend jaar mei wil gaan maken. Dit een tocht van 800 km dwars door de Pyreneeën naar Santiago de Compostella. Ik ben voor deze presentatie uit gegaan van de visie van Deleuze. De reis is wat belangrijk is, niet je doel. Ook heb ik de lessen over de multimedia mee genomen in mijn verhaal.
Voorheen was ik heel erg gefocust op het feit dat ik dat hele eind naar Spanje ging lopen, met de reis zelf was ik niet zo bezig. Tijdens deze afgelopen lessen ben ik daar meer over na gaan denken.
Ik verwacht dat ik de eerste week letterlijk elke berg moet gaan overwinnen. Dat er vele momenten zullen zijn dat mijn lichaam er helemaal door heen zit en dat ik toch ergens de kracht moet vinden door te gaan. Hoe zal ik dit gaan ervaren? Ga ik die kracht vinden? Vervolgens wanneer mijn lichaam dan eindelijk gewend is aan het lopen en klimmen, en ik me daar dus niet meer de hele dag mee bezig kan houden, ga ik denk heel erg de mensen om me heen missen. Natuurlijk loop ik wel met Hella maar er zullen zat momenten zijn dat ik uren alleen loop. Wat ben ik zonder mijn vrienden en familie? Ben ik dan een ander persoon dan dat ik nu ben? Natuurlijk ben ik wel eens een week op vakantie waarbij ik mijn computer en telefoon nauwelijks gebruik. Maar hoe is het om 4 weken lang afgesloten te zijn van alle multimedia? Ik zit nu toch al wel snel 4 a 5 uur per dag achter mijn computer/ tv. Kan ik zolang zonder al mijn facebook “vrienden”? Het belangrijkste wat ik daar zou willen vinden is geluk. Mijn vader heeft 10 jaar geleden deze zelfde route gelopen. Hij heeft het er de afgelopen maanden steeds vaker over nu hij weet dat ik het zelfde ga doen. Het meest indrukwekkende vond ik dat hij vertelde dat hij daar het ultieme geluk gevonden had. Het bleek dat je compleet gelukkig kan zijn alleen met jezelf. Dat wanneer je blijft eten en drinken je zo de hele wereld alleen door kan lopen. Op dat moment had hij een vrouw en twee kleine kinderen thuis zitten waar hij super veel van hield en houdt. Toch kon hij dit helemaal los laten. Dat intense gevoel hoop ik daar ook te vinden. Toen ik dit voor de klas vertelde emotioneerde me dat wel. Allereerst omdat ik me hier nog geen voorstelling van kan maken en ten tweede omdat mijn vader begin dit schooljaar een zware herseninfarct heeft gehad. Hier is hij wonder boven wonder toch goed van hersteld. Gelukkig zijn is iets wat hij helaas sindsdien niet meer is geweest en dat vind ik vreselijk. Ik ben dus erg blij wanneer hij met veel liefde en vreugde verteld over die reis van 10 jaar geleden. Ik vroeg hem toen hoe het voelde om dan na 4 weken uiteindelijk Santiago te bereiken. Hij vertelde dat dat hem eigenlijk niets deed. Het einddoel maakte dus uiteindelijk helemaal niet meer uit. Hij kwam daar ’s middags aan en pakte de volgende dag de trein terug naar Nederland.
Uiteindelijk bedacht ik me dat er dus geen doel nodig is om toch die reis te gaan maken. En zo is het met alles in het leven. Durf die reis te maken.
